Rozdział drugi.

Niall siedzi nieruchomo pożerając wzrokiem reklamę X-Factor'a, wyświetlającą się na ekranie mojego telewizora.

-Niesamowite. - mówi kiedy spot dobiega końca. - Masz pojęcie, jak bardzo chciałbym tam być?

-Mam i uważam, że powinieneś tam iść i wystąpić.

-Gab, mówiłem ci miliony razy, że to program dla mega utalentowanych ludzi...

-Ale ty jesteś mega utalentowany! - mówię stanowczo.

-Posłuchaj, granie prostych pioseneczek na gitarze i śpiewanie pod prysznicem nie robią ze mnie artysty.

-Rób jak chcesz, ale nie dowiesz się czy jesteś dobry czy nie, jeśli nie spróbujesz. Poza tym, ja uwielbiam to jak śpiewasz. Dlaczego innym miałoby się nie spodobać? -pytam i sięgam po paluszki.

-Sam nie wiem... Po prostu nie czuję się na siłach, żeby stanąć przed tymi ludźmi i zaśpiewać. - stwierdza i zjada do końca żelkowego dinozaura.

-No dobra... Jak uważasz. - wzruszam ramionami.

-Widzę, że masz już lepszy humor, skoro znowu do tego wracasz. -uśmiecha się.

-Niezbyt. Po prostu staram się o tym nie myśleć.

-I dobrze. Nie ma się czym zadręczać.

Zaraz po tych słowach bierze pilot i przełącza kanał na FOX. Zdążyłam już zapomnieć, że za chwilę ma się rozpocząć „Dr House”. Kładzie się obok mnie. Rozprostowuje nogi i zakłada ręce za głowę, którą opiera o gigantyczną poduszkę, którą kupiłam podczas wycieczki do Londynu.

-Ohh... Kocham to łóżko. -mówi z zadowoleniem. -Jest takie wygodne...

-Ciii. Zaczyna się. -uciszam go.

Następne kilkadziesiąt minut spędzamy w prawie całkowitym milczeniu, skupiając się na serialu. Jedynie w przerwach dyskutujemy o studiach medycznych, chorobach, ich leczeniu i o innych związanych z tym rzeczach. Po zakończeniu odcinka Nialler wstaje i podchodzi do mojej szafki pod biurkiem. Otwiera ją i wyraźnie czegoś szuka, ale zanim zdążę zapytać czego, wyciąga duży, fioletowy album.

-Mam ogromną ochotę na wspominanie. Co ty na to? -pyta wyszczerzając śnieżnobiałe ząbki.

-Jasne -odpowiadam z entuzjazmem. -Całe wieki do niego nie zaglądałam.

Zamyka szafkę i idzie w moją stronę. Otwiera album i w momencie cała historia naszej przyjaźni staje mi przed oczami. Oboje znamy te zdjęcia na pamięć. Kiedyś często je przeglądaliśmy. Niall zerka na pierwszą fotografię i wybucha głośnym śmiechem. Przedstawia ono mnie, małego Horan'a i naszą koleżankę z przedszkola, Camille podczas balu przebierańców.

-Byłeś ślicznym, małym panem doktorem. -mówię o również zaczynam się śmiać.

-Ha ha ha. Spójrz na siebie, smerfetko! -odpowiada przez śmiech.

Na kolejnych zdjęciach jesteśmy na pierwszej wycieczce szkolnej, podczas pierwszego nocowania u siebie i wielu innych wydarzeń, które były mniej lub bardziej ważne. Kiedy kończymy przeglądanie zdjęć spoglądam na zegarek.

-00.48. Późno już. Pójdę się umyć. -zabieram ze sobą wszystkie niezbędne rzeczy i wychodzę z pokoju.

Kiedy zostaję sama od razu dopadają mnie wspomnienia szczęśliwych chwil spędzonych z Luke'iem. Szybko wypycham je z umysłu i zastępuje je myślą o tym, jak przekonać Niall'a do castingu. „Och skup się, pod prysznicem zawsze masz dobre pomysły!” myślę, ale nie przynosi to rezultatu i nie wymyślam nic lepszego niż dotychczas.

Wychodzę z kabiny i okrywam się ręcznikiem. Dokładnie osuszam włosy i nakładam na nie całą masę odżywek, którą kupiłam podczas ostatniej wizyty u fryzjera. Wycieram się dokładnie i zakładam stary dres, który od dawna służy mi za piżamę.

Kiedy wychodzę z łazienki słyszę kilka pojedynczych dźwięków, a potem całą piękną, melancholijną melodię. Początkowo myślę, że to rodzice na dole oglądają film, ale gdy zbliżam się do mojej sypialni, orientuję się, że dobiega ona ze środka. Otwieram drzwi i widzę Niall'a siedzącego z gitarą na skraju łóżka.

-Nowa piosenka? -pytam, a on podskakuje ze strachu.

-Boże, Gab. To ty. Nie masz pojęcia jak mnie wystraszyłaś! -mówi i teatralnie dotyka ręką klatki piersiowej. -Tak.

-Ładna, czyja?

-Właściwie... to moja. -odpowiada niepewnie.

-Tw...two.. twoja?! Jak to twoja?! Nigdy nie mówiłeś mi, że piszesz piosenki.

-No bo nie pisałem... To samo jakoś tak wyszło. - mówi wpatrując się w podłogę.

-Niesamowita. Zagraj jeszcze raz! -proszę i wskakuję na łóżko.

Niall niepewnie gra kilka akordów, ale po chwili odpręża się i widzę, że jest już w swoim świecie. Dźwięki wydobywające się spod jego palców są zdumiewające. Melodia jest piękna, ale zastanawia mnie, dlaczego napisał tak smutną i melancholijną piosenkę, skoro jako jeden z niewielu jest prawie zawsze uśmiechnięty, a dobry humor nigdy go nie opuszcza. Postanawiam zapytać później, a teraz skupić się na wysłuchaniu melodii, ale po kilku chwilach Niall przestaje grać i spogląda na mnie z niepewnym uśmiechem.

-Jestem pod wrażeniem. I muszę cię zmartwić, ale tym bardziej uważam, że powinieneś iść do X-Factor'a.

On jednak nie odpowiada. W milczeniu odkłada gitarę i kładzie się obok mnie.

-Znowu zaczynasz? Czemu tak bardzo ci na tym zależy? -pyta cicho.

-Bo wiem, że jesteś niesamowity.

-Ale jeśli tam pójdę, to tylko mnie wyśmieją. Gab, mówię ci. Nie nadaję się.

-Niall, zachowujesz się jak dziecko! Oczywiście, że się nadajesz. Jeśli nie ty, to kto? Poza tym, co ci szkodzi? Nie masz nic do stracenia.

-Mam. Wiarę w siebie.

-Och daj spokój. I tak w siebie nie wierzysz. -mówię lekko poirytowana.

-Boże, Gab. Jeśli się zgodzę, przestaniesz cały czas o tym gadać?

-TAK! TAK! TAAAK! -krzyczę rozentuzjazmowana.-Obiecuję ci, że nie będziesz żałował.-cmokam go w policzek i przytulam się do niego.

Zamykam oczy i zastanawiam się, co mógłby zaśpiewać. Zostało bardzo mało czasu. Casting jest już za 3 dni... Jestem jednak zbyt wyczerpana, by teraz się nad tym głowić. Przegrywam ze zmęczeniem i zasypiam. O dziwo, moje sny wcale nie są związane z koszmarem sprzed paru godzin...