Rozdział pierwszy.

Wbiegam z płaczem do swojego pokoju. Zamykam drzwi i przekręcam kluczyk. Osuwam się na ziemię niezdolna do tego by pozbierać myśli. W mojej głowie ciągle krąży obraz mojego byłego już chłopaka i Margaret. „Wszyscy, tylko nie on!” krzyczę do siebie w myślach. Całe moje życie legło w gruzach w momencie otworzenia tych pieprzonych drzwi do jego pokoju. Był dla mnie wszystkim. A teraz... teraz powinien być już niczym.

-Jest dla ciebie niczym. -mówię do siebie i zaraz potem znowu zalewam się łzami. Chwile później słyszę głośne pukanie do drzwi i zdenerwowany głos Nialla.
-Gab, otwórz. To ja... Jesteś tam?! Martwię się!

No właśnie. Martwi się o mnie. Jako jedyny. Tylko jemu tak naprawdę na mnie zależy. Jest moim najlepszym i w sumie jedynym przyjacielem. Znamy się od zawsze. Wspieramy w każdej trudnej sytuacji, spędzamy razem cały wolny czas, wiemy o sobie wszystko. Kochamy się jak rodzeństwo. Jestem mu wdzięczna, że teraz też mnie nie zostawił. Potrzebuję tego ciepła i troski, którą zawsze mnie otacza.
Wstaję ocierając łzy, które wciąż spływają po moich policzkach. Powoli otwieram drzwi i nie spuszczając ze wzroku podłogi, wpuszczam Niallera do środka.
-Ja... ja widziałem to wszystko. Gab... Nie wiem co powiedzieć. - podnosi wzrok i spogląda mi prosto w oczy. To wystarczy. Widzi wszystkie targające mną emocje, a ja widzę jak cierpi razem ze mną i jak bardzo bezsilny się czuje. Słowa są tu zbędne. Po kilkunastu latach przyjaźni doskonale rozumiemy się bez nich. Po chwili podchodzi do mnie i mocno przytula. Jest tak przejęty, że nie zwraca nawet uwagi na to, że brudzę tuszem i wypłakuję się prosto w jego ulubioną, zieloną koszulkę z napisem „Free hugs”, za co normalnie dostałabym opieprz.
-Nie płacz... Nie możesz... Nie przez niego... To idiota, debil, chuj.
Odsuwa się ode mnie na chwilę i trzymając mnie za ramiona mówi:
-Musisz być silna, Gab. - ściera palcem łzę z mojego policzka i podstawia mi ją przed oczy – Nie jest wart tych łez. Zobaczysz, będzie dobrze. A co do Margaret - to suka. - i znów mnie przytula.
Wiem, że ma rację. Zawsze ją ma. Nie powinnam się zadręczać, bo Luke to debil, ale problem w tym, że mimo tego, nadal jest dla mnie cholernie ważny. Starając się opanować kolejny potok łez powtarzam w myślach słowa Nialla dodając krótką formułkę, że dam radę się ogarnąć.

-Już późno, muszę iść – mówi zerkając na zegarek.

-Nie... Zostań, proszę. Nie dam sobie rady, jeśli zostanę sama.

Zgadza się i wykonuje telefon do taty, żeby uprzedzić, że nie wróci dzisiaj na noc. Czuję ulgę, bo nie będę musiała sama radzić sobie ze swoimi myślami.
-Ale jeśli mam tu spędzić całą noc, to będę potrzebował trochę jedzenia. Zaraz wracam. - mówi i chwilę później znika za drzwiami do mojego pokoju. Zostaję sama. Wiem, że opróżnienie całej mojej lodówki zajmie mu około 10 minut. Jestem kompletnie przygnębiona, ale na siłę, staram się odwrócić swoją uwagę od wszystkiego, co jest związane z Luke'iem. Idę do garderoby i w bałaganie znajduję starą koszulkę Nialla, którą kiedyś u mnie zostawił i długie, szare, dresowe spodnie. Szybko przebieram się i idę do łóżka. Szczelnie opatulam się kocykiem i włączam telewizor. Nie zwracam uwagi na to, co widzę na ekranie, ale gdy słyszę moją ulubioną piosenkę Taylor Swift „I knew you were trouble” odkładam pilot i wyciągam z mojej tajnej skrytki w poduszce pamiętnik. Zaczynam wylewać wszystkie swoje żale na papier, co zdecydowanie poprawia mi humor. Zawsze tak robię i zawsze mi to pomaga.
Po kilku minutach wraca Niall z zapasem jedzenia, który normalnemu człowiekowi wystarczył by na cały dzień.

-Witam ponownie, panno Quinn.-mówi ze specjalnie naciąganym irlandzkim akcentem i uśmiecha się szeroko. Odwzajemniam uśmiech.

-To ma być uśmiech? - pyta z udawaną kpiną.

Uśmiecham się szerzej, a on usatysfakcjonowany, tym, że chociaż przez chwilę się śmieję z rozpędem wskakuje na moje łóżko.

-Co robisz idioto?! - krzyczę nie kryjąc rozbawienia, zbierając żelki i paluszki, które rozrzucił na całej kołdrze. On jednak nie odpowiada. Spoglądam na niego i widzę, że jest na coś zapatrzony. Podążam za jego wzrokiem.
-Ohh... Oczywiście. – mówię sama do siebie z irytacją w głosie. 

Szczerze mówiąc średnio mi się to podoba, ale okej :D może nie jest aż tak mega tragicznie :) Rozdział drugi już niedługo :)